Sevimsizlikler

Hangimizin içinden gelmez ki bazen kaçıp gitmek. Tüm sıradanlıklardan, monotona bağlamış onca heyecan verdiğini sandığımız heyecansız şeyden. Hep bir şeyler eksik kalmıyor mu bazen? Büyük bir heyecanla yaptıktan bile sonra bir şeyi, sadece "idare et ruhum" tribine girmez miyiz içten içe. Bazen sıkılıyorum. Oturmaktan değil, başı boş durmaktan da değil, ait olmak zorunda olduğum yerden. Okuldan, egoist hocalardan, çıkarcı insanlardan, sahte karakterlerden, yapmacık eğlencelerden ve sevimsiz dış dünyadan. Her zaman farkında olmak zorundayım, şükredecek yine de çok şeyim var ama bazen öyle bir ülkede öyle bir yozlaşmanın içinde buluyorum ki kendimi, içten içe hiçbir tarafından sevimli bakamıyorum bu çevreye. Motorsikletime atlayıp yollara çıkasım var. Bu fotoğraftaki adamın hissine ihtiyacım var, var ama bir gerçek var. Motosikletin ya da yolların uzak olmadığı ama çekip gidebilme bencilliğini yapmanın en uzak şey olduğu gerçeği. O yüzden gülüyorum yine de, sabrediyorum. Bazen susuyorum bazense konuşuyorum. Çekip gidemiyorum ama beni de içine almasına engel oluyorum ( ya da olmaya çalışıyorum ) tüm bu "sevimsizliklerin"... Öyle bir anlatayım dedim.